Om een beeld te kunnen maken, heb je inspiratie nodig. Soms is het best moeilijk om een goed onderwerp voor een beeld te bedenken.
Je kunt je laten leiden door het materiaal wat je gebruikt, de vorm van de steen of het hout.
Je kunt ook een verhaal of gebeurtenis als uitgangspunt nemen.
Hans heeft een mooi beeld gemaakt van een treurende duif.
De duiven heeft hij eerst van was gemaakt en daarna heeft hij ze gegoten in brons.
In dit filmpje kun je het hele proces van was naar brons zien.
De wassen beelden liggen klaar in de mallen. Ze zijn uitgestookt in de gieterij. Dat betekent dat alle was verdampt is en er alleen nog lucht over is. De bovenkant van de mal wordt afgedekt met kranten, zodat er geen vuil in kan komen tijdens het instampen.
De mallen worden klaar gezet om ingestampt te worden. Dat instampen is nodig om de mallen meer stevigheid te geven. Bij een eventuele breuk kan niet alle brons weglopen.
Achter in de hoek staat de smeltoven. Het smelten van de brons kost heel wat tijd.
De cursisten van boetseergroep van dinsdagavond gaan bronsgieten.
Het in vormen van een was model is een precies werkje.
De eerste laag moet heel precies aangebracht worden. dit noem je in penselen. Daarvoor gebruik je een fijn mengsel van gips en gravel. Deze laag maakt eigenlijk de afruk van je beeld.
Op de foto’s zie je eerst een was vorm, die wordt in de gips met gravel gezet. De ingepenseelde vorm gaat in een doos, die wordt volgegoten en tot slot ziet het er als een blok uit. Voor de wapening doen we er nog kippengaas omheen en nog eens gips met gravel.
Bronsgieten is een fascinerend ambacht. Het proces is ingewikkeld en voor een leek soms moeilijk te begrijpen. Hoe kan het, dat mijn beeldje van was omgetoverd wordt in een zwaar en duurzaam metaal als brons?
Om dit proces beter te begrijpen heb ik een aantal jaren geleden met een groep enthousiaste cursisten een werkje in lood gegoten. De stappen in het proces zijn hetzelfde als met bronsgieten. Het verschil is, dat lood een veel lager smeltpunt heeft dan brons. Je kunt het op een flinke gasbrander laten smelten, wel altijd buiten werken en niet laten koken. ( Looddampen zijn giftig).
Hieronder kun je zien hoe we te werk zijn gegaan.
Nu is deze groep bezig om het geleerde om te zetten in een mal voor brons.
Het maken van een beeld is al moeilijk genoeg.
Dicky maakte deze prachtige dolfijn. Hij moet mooi glad en strak zijn, zijn huid moet haast glimmen. De uitdaging is om hem snel en gestroomlijnd te maken. Dat laatste bereik je door de vorm de goede spanning mee te geven. Hij moet een strakke huid hebben, zonder deuken en hobbels. Wanneer je er langs kijkt moeten alle lijnen vloeiend lopen. Als dat gelukt is kun je de huid laten glimmen. De klei moet leer hard zijn. Je neemt dan een glad hard voorwerp, wat een beetje bol is, b.v. een kiezel, een lepel enz. Daarmee strijk je over het beeld en je zult zien de klei gaat glimmen.
Een dolfijn moet springen, hij kan niet van zichzelf staan, daarom kies je een sokkel waarop je hem kunt bevestigen meet een pin.
Zo lijkt hij te zweven boven het water. Dicky heeft de sokkel de vorm van een golf gegeven, (het is een stuk speksteen) zo wordt het een mooi geheel wat goed bij elkaar past en de dolfijn springt!
Je kunt op verschillende manieren een beeld van klei maken.
Martijn bouwt zijn beelden op uit worstjes klei.
Op deze manier kun je makkelijk allerlei vormen maken. Het voordeel is dat je beeld meteen hol is.
(Een massief kleibeeld moet je uithollen, als je het wilt bakken)
De worstjes klei moet je goed aan drukken, anders hechten ze niet goed op elkaar. Aan de binnenkant kun je ze samen wrijven, zodat het een geheel wordt. Dat kan natuurlijk ook aan de buitenkant, maar dan krijg je niet zo’n mooi ritme en patroon. Je kunt op allerlei manieren de worstjes op elkaar stapelen, er ontstaan dan steeds andere ritmes en structuren.
De verschillende onderdelen kun je apart maken en later tot een beeld samen voegen.
Belangrijk is, dat de wanddikte gelijkmatig is.
Het boetseren van een paard of pony is een moeilijke opdracht.
Niet alleen om het dier levensecht te laten lijken en de anatomie , maar ook het technisch aspect plaatst de beeldhouwer voor moeilijkheden.
De benen van een paard zijn slank en dun, ze dragen wel een behoorlijk lichaamsgewicht. Het nadeel van klei het is eigenlijke slappe modder. De klei beentje kunnen nooit het gewicht dragen van het hele dier. Daarom moet je zorgen voor extra ondersteuning, in de vorm van een blok klei onder de buik.
Als het beeld bijna af is, kun je het paard uithollen en het blokje eronder vandaan halen. Je plaatst het wel weer terug, maar dan losgesneden, zodat de pony er nog steeds op kan steunen. Zo gaat hij ook de oven in. Het blokje plakt niet aan het paard vast met het bakken. ( alleen bij ongeglazuurd bakken)
Dit probleem doet zich niet alleen bij paarden en pony’s voor, ook bij alle andere viervoeters en ook bij het boetseren van een mens.
Je moet maar eens naar klassieke beelden kijken, heel vaak staan ze ergens tegenaan, of hangt er een doek of kledingstuk naar beneden.
Dit is niet alleen voor de compositie, maar lost het
stabiliteitsprobleem op.
